Uroczyste otwarcie dziewiętnastu wspaniałych ogrodów tarasowych, które rozciągają się od podstawy do szczytu Góry Karmel w Hajfie w Izraelu, odbyło się 22 maja 2001 roku - w 158 rocznicę zadeklarowania przez Baba swojej misji. Bab, pierwszy z dwu Założycieli Wiary Baha’i, jest pochowany w Mauzoleum o złotej kopule, umiejscowionym w sercu Tarasów na „górze Pana”. Późniejszy wzrost i rozwój otaczających ogrodów odzwierciedlał ewolucję i ekspansję wspólnoty bahaickiej.

Górna struktura o złotej kopule, dzięki której Świątynia stała się najlepiej znanym punktem charakterystycznym Hajfy, została ukończona w 1953 roku. Dziewięć podstawowych tarasów poniżej Świątyni zbudowano również we wczesnych latach 50. W kolejnych latach kupowano okoliczne działki, aż zdobyto cały konieczny teren na własność. Rozprzestrzeniając się poza bezpośrednie otoczenie Świątyni ogrody przekształciły jałowy stok góry w sanktuarium przyrody w środku rozbudowującego się miasta Hajfy. W 1990 roku rozpoczęła się ostatnia faza rozwoju z budową 19 tarasów zaprojektowanych przez kanadyjskiego architekta Fariborza Sahbę, który był również kierownikiem budowy dla całego kompleksu. Obecnie Tarasy rozciągają się na kilometr ku szczytowi góry sięgając wysokości 225 metrów, a ich teren obejmuje górę od 60 metrów do 400 metrów. Chcąc stworzyć nieprzerwany ciąg dla pieszych skonstruowano dwa mosty nad poprzecznymi ulicami.

Zaprojektowane w kształcie dziewięciu koncentrycznych okręgów Tarasy wydają się promieniować z Mauzoleum, a ich wszystkie linie i zaokrąglenia kierują uwagę na budynek znajdujący się w ich sercu. Chcąc osiągnąć symetrię dużą część góry dosłownie przesunięto, kiedy wykopano tysiące metrów sześciennych skał i przemieszczono je, by wyrównać kontury stoku. Ponad 10 000 metrów sześciennych ziemi usunięto tylko z jedenastego i dwunastego tarasu. Najtrudniejszą i najbardziej ryzykowną fazą prac przy Tarasach było obniżenie Alei Hatzionut - jednej z najruchliwszych magistrali Hajfy - by przeprowadzić nad ulicą szeroki most dla pieszych. Most sam jest ogrodem, a jego konstrukcja umożliwia odwiedzającym swobodne przejście przez całą długość ogrodów.

Przez całą długość Tarasów zachowano wrażenie ciągłości, a hałas miejski jest wyciszony dzięki łagodnemu szmerowi wody, która strumyczkami spływa w dół po bokach schodów i poprzez system fontann. Kamień z Sajur i Jatt, którego użyto do budowy Tarasów, został wybrany, by odzwierciedlać starożytne dziedzictwo Ziemi Świętej. Został wydobyty w Izraelu i poddany obróbce w Nazarecie. Balustrady i niektóre fontanny zostały wyrzeźbione we Włoszech. Centralną część każdego tarasu wybrukowano kamieniami z unikatowymi ręcznie rzeźbionymi motywami i różnymi wzorami, które przydają wyjątkowości całemu harmonijnemu projektowi. Plac wejściowy przy Alei Ben Guriona również się wyróżnia dzięki swym marmurowym kaskadom, strumyczkom i wyjątkowej fontannie w kształcie gwiazdy w sercu szesnastu kryształowych zbiorników z wodą w kształcie diamentów, które tworzą dwa poziomy szklanych powierzchni.

Tarasy są nie tylko bogate w piękno, lecz także bogate w symbolikę. Dziewiętnaście Tarasów reprezentuje Baba i Jego pierwszych osiemnastu wyznawców. Nawet niektóre rośliny są głęboko symboliczne dla bahaitów. Na dziewiątym tarasie, tuż poniżej Świątyni, rosną dwa młode drzewka pomarańczowe, które wyrosły z nasion drzewa pomarańczowego rosnącego na dziedzińcu domu Baba w Szirazie w Iranie, zanim został zniszczony przez islamskie władze rewolucyjne w tym kraju. Każdy taras ma trzy części ogrodowe. Centralna część każdego tarasu została zasadzona trawą Zoysia, całorocznymi rabatami kwiatowymi, żywopłotami z santoliny i duranty, krzewami i starannie przyciętymi drzewami. Na częściach bocznych każdego tarasu rosną odporne na suszę, mało wymagające sukulenty, oleandry, rozmaryn, oliwki, dżakarandy i plumerie. Trzeciej części pozostawiono swobodę, by rozwinęła się w naturalne zarośla tworzące korytarze, którymi mogą przechodzić zwierzęta. Odporna na suszę roślinność, jak bluszcz, jałowiec i cyprysowate, została zasadzona na bardziej stromych zboczach.