Do prywatnego ogrodu Karla Foerstera w Bornim dostać się nie jest łatwo. Jeśli nie jedzie się samochodem, nie ma bezpośredniego połączenia. Jednak warto odwiedzić ten ogród. O każdej porze roku ogród zapiera dech w piersiach. Ma on kształt nieregularnego wielokąta, w centrum wznosi się piętrowy dom o spadzistym dachu. Wokół rozciągają się cztery prostokątne ogrody o różnych nazwach i stylach. Pierwszy jest Herbstbeet, czyli "jesienne grządki". Właśnie tu Foerster zasadził swoje ukochane floksy. Obok floksów rosną rudbekie, których gęste kępy sięgają do pasa, a trawa pampasowa dorasta jeszcze wyżej. Są też pola astrów. Dalej droga prowadzi do ogrodu kamiennego. Jest też małe oczko wodne w kamiennym obramowaniu. Największe wrażenie robi położony za domem ogród w zagłębieniu (dosłownie: "zatopiony ogród"). Położony jest w niecce z obłożoną kamiennymi płytami sadzawką pośrodku. Ocienia ją wielki klon japoński. To jedyny tutaj wysoki akcent. Reszta okazów wokół wody jest niska. Im bliżej obrzeży, tym wyższe są rośliny - rozłożyste krzewy, a w końcu drzewa. Czwarty ogród nosi imię "Wiosennej drogi". Skomponowano go tak, by grał kolorami już od marca. Rosną tutaj roślin cebulowych takich jak zawilce, narcyzy, tulipany czy krokusy oraz wiosennych krzewów - azalii, forsycji, rododendronów. Następnie kwitną  róże, kaliny i wiciokrzewy. Wstęp do ogrodu - zgodnie z wolą założyciela - jest bezpłatny. Pragnieniem Foerster było, by każdy mógł zobaczyć jak rosną i kwitną stworzone przez niego odmiany i by mógł zdobyte doświadczenia przenieść do własnego ogrodu. Swoich gości traktował jak równych. Na rabatach można znaleźć tabliczki, gdzie podpowiada np., jak pielęgnować lawendę, by przetrwała zimę. A na innej tabliczce znajduje się motto: "Jeśli jesteś zadowolony ze swojego ogrodu, to znaczy, że na niego nie zasługujesz".