Begonia, czyli ukośnica, pochodzi z rodziny begoniowatych, obejmującej od 1200 do 1500 gatunków. Występuje na wszystkich, za wyjątkiem Australii, obszarach tropikalnych i subtropikalnych kuli ziemskiej. Najliczniejsza grupa występuje na obszarze Ameryki Południowej. Jest to jeden z najbardziej obfitujących w gatunki rodzajów roślin. Łatwość z jaką dają się krzyżować doprowadziła do powstawania niezliczonej ilości odmian.

Begonie są niezwykle popularne jako rośliny ozdobne, ogrodnicy dzielą je na dwie grupy: begonie o ozdobnych liściach i begonie o ozdobnych kwiatach.

Dzięki przyjemnemu, kwaskowatemu smakowi są chętnie używane w celach kulinarnych, zwłaszcza w krajach Ameryki Środowej, gdzie istnieje wielowiekowa tradycja przygotowywania z nich potraw. Spożywa się tam zarówno kwiaty, liście jak i łodygi.

Jedną z najpopularniejszych odmian jest Begonia wiecznie kwitnąca (Begonia sempeflorens), zwana „perełką”. Wytwarza liczne, drobne kwiaty. Jej nazwa ma pełne uzasadnienie, ponieważ kwitnie nieustannie od wiosny do późnej jesieni.

Ma cudowne, jakby obsypane brokatem kwiaty, zazwyczaj czerwone, różowe lub białe. Płatki są chrupiące o zaskakująco kwaśnym smaku. Po zerwaniu długo nie tracą świeżości – w lodówce można je przechowywać ponad tydzień. Begonie zawierają spore dawki kwasu szczawiowego, dlatego nie powinny być spożywane w dużych ilościach, szczególnie przez osoby z niewydolnością nerek.

Begonie lubią żyzną i przewiewną glebę oraz zacienione miejsca, natomiast begonia wiecznie kwitnąca woli miejsca słoneczne. Roślin nie należy nadmiernie podlewać. Przelewanie korzeni i skrapianie liści może łatwo doprowadzić do pleśnienia pędów.

Jako ciekawostkę można dodać, że nazwa „begonia” została pierwszy raz użyta przez Karola Plumier, królewskiego botanika francuskiego króla Ludwika XIV. W 1693r. Plumier wrócił z wyprawy do Ameryki Północnej, skąd przywiózł nieznane gatunki kwiatów. Begonia została nazwana na cześć ówczesnego gubernatora Haiti, Michela Begona, który był bliskim znajomym Plumier'a.

Żródła:

1. Małgorzata Kalemba - Drożdż, Jadalne Kwiaty, Bielsko - Biała 2016,

2. Wikipedia